Notos Voice Η φωνή των Νοτίων
Του Νίκου Λ. Τζάντα
Την Άνοιξη του 1940, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν μαζικά το δόγμα του εναέριου Blitzkrieg (αστραπιαίου πολέμου) στο Δυτικό Μέτωπο κυρίως εναντίον των κατοίκων στο κέντρο μεγάλων πόλεων. Δευτερεύων, αλλά σημαντικός σκοπός ήταν η δημιουργία ανθρώπινων εκτοπίσεων, οι οποίες σαν πανικόβλητες μάζες έφευγαν από τις πόλεις προς την ύπαιθρο, με μαζικό και άναρχο τρόπο, δημιουργώντας έτσι ένα απίστευτο χάος στα μετόπισθεν των αμυνομένων και στις κύριες οδούς προσπέλασης των στρατιωτικών τους δυνάμεων προς τη ζώνη των πρόσω.
Με αυτόν τον τρόπο, οι δρόμοι γίνονταν αδιάβατοι για το στρατό των αμυνομένων κρατών, ο οποίος δεν μπορούσε έτσι να αντιδράσει με ταχείες μετακινήσεις των στρατευμάτων του που ήταν μπλοκαρισμένα στις κύριες οδούς, οι επικοινωνίες διακόπτονταν, τα επί μέρους κέντρα αποφάσεων αποκόπτονταν και οι όποιες αντιδράσεις γινόντουσαν αποσπασματικές. Με τη δυναμική αυτή να ξεδιπλώνεται και να ανατροφοδοτεί μία παράλυση που οδηγούσε μαθηματικά στην καθήλωση του στρατού και τελικά στην παράδοσή του, σε απόλυτο συνδυασμό φυσικά με τα στρατιωτικά σχέδια και τις δράσεις των επιτιθεμένων.
Από την εφαρμογή αυτού του τακτικού δόγματος, δηλαδή, της δημιουργίας του όπλου του πανικόβλητου όχλου, το οποίο κατευθύνεται σαν αιχμή «σάρισας», πότε στο κέντρο των επί μέρους στόχων πότε στα μετόπισθέν τους, εξήχθησαν χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία εφαρμόσθηκαν παντοειδώς στο πέρασμα αυτών των 80 χρόνων.
Σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε την εφαρμογή του ίδιου όπλου, δηλαδή, τη δημιουργία αχαλίνωτης μάζας ανθρώπων, χειραγωγούμενων από τα κέντρα αποφάσεων της Τουρκίας, τα οποία κατευθύνουν τους μετανάστες προς τα μέτωπα των συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων, της Ελλάδας.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που βλέπουμε να διαδραματίζονται στα σύνορα του Έβρου, αποδεικνύουν τα σχέδια αυτά με τον πλέον περίτρανο τρόπο. Αναμμένα ξύλα, πέτρες, ακόμη και δακρυγόνα τουρκικής παραγωγής, εκτοξεύονται προς την μεριά των ελληνικών φυλακίων με σκοπό τη δημιουργία ψυχολογικών εντυπώσεων και βέβαια, εάν οι εκάστοτε συνθήκες το επιτρέψουν, γιατί όχι και την ευθεία παραβίαση των ελληνικών συνόρων από μία εισβολή ανθρώπων οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν έτσι σαν τακτικό στρατιωτικό όπλο εναντίον της Ελλάδας.
Η χρήση από το στρατό της Τουρκίας των “αόπλων” ανθρώπινων μαζών είναι εν δυνάμει, μία στρατιωτική επιχείρηση, ένα “Migrant Blitzkrieg”, που βεβαίως ενδύεται του ενδύματος της πολιτικής περιβολής αλλά έχει στρατιωτικούς σκοπούς. Το πονηρό ανατολίτικο σκεπτικό αυτών των τακτικών είναι απλό: Εάν οι ελληνικές δυνάμεις φύλαξης των συνόρων (οι Συνοριοφύλακες) οι οποίες εντάσσονται στην Αστυνομία κάνουν χρήση όπλων κατά των, κατά τα άλλα, κατευθυνόμενων μαζών των μεταναστών και κάτω από συγκεκριμένες και εσκεμμένες συνθήκες πρόκλησης από την πλευρά της Τουρκίας, θα κατηγορηθούν ευθέως από τη Διεθνή Κοινότητα και τα φερέφωνά της, ότι πλήττουν αδιακρίτως πολίτες, που μάλιστα δήθεν βρίσκονται υπό διωγμό, παραβιάζοντας έτσι ευθέως τις Διεθνείς Συνθήκες Προστασίας των Πολιτών κλπ.
Αυτός ο συλλογισμός μάς παραπέμπει ευθέως στις αποφάσεις αφαίρεσης της φύλαξης των συνόρων από το Στρατό, συνακόλουθα και των στρατιωτικών κανόνων εμπλοκής και της μεταγωγής αυτών των καθηκόντων στην Αστυνομία μέσω της δημιουργίας των Συνοριοφυλάκων με τελείως διάφορο τρόπο κανόνων εμπλοκής. Οι αστυνομικές δυνάμεις, σαν πολιτικό σώμα, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των όπλων τους παρά μόνο στην περίπτωση που απειλείται η ζωή τους και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ας φαντασθούμε λοιπόν, το πώς θα παρουσιάσουν τα ΜΜΕ π.χ. της Γερμανίας, της Αγγλίας αλλά και της Γαλλίας την περίπτωση που κάποιος έλληνας συνοριοφύλακας κάνει χρήση του όπλου του εναντίον κάποιου από τους μετανάστες….
Όμως, εάν τα σύνορα ήσαν υπό την φύλαξη του Στρατού τότε, οι κανόνες εμπλοκής θα ήσαν τελείως διαφορετικοί και φυσικά θα ήταν επίσης τελείως διαφορετική η συνεκτίμηση των δεδομένων και των πολιτικών και στρατιωτικών παραμέτρων από τα κέντρα εξουσίας της Τουρκίας.
Ένα επιπλέον δεδομένο είναι ότι τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, χερσαία και θαλάσσια, που υποτίθεται ότι είναι και εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, βρίσκονται κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες γειτονίας μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες λίγο απέχουν από του να θεωρούνται ως εμπόλεμες.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθούν δύο στοιχεία τα οποία διαφοροποιούν εξ αντικειμένου τις έννοιες των εξωτερικών συνόρων ως συνόρων αμιγώς της Ελλάδος και της Κύπρου, ή ως επιπλέον εξωτερικών συνόρων της ΕΕ.
Τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ είναι θεωρητικά και ουσιαστικά εκτός της δυνητικής, έστω προστασίας ενός ευρωπαϊκού συστήματος Ασφάλειας και Άμυνας, του οποίου η ΕΕ βεβαίως στερείται παντελώς και η οποία το έχει εναποθέσει στις Αρχές των όποιων χωρών έχουν και την ιδιότητα των εξωτερικών συνόρων της. Η δημιουργία της περίφημης FRONTEX, ενός πολιτικού συστήματος αστυνόμευσης, πόρρω απέχει από του να θεωρείται μία αξιόπιστη λύση στις διάφορες άμεσες, έμμεσες ασύμμετρες απειλές που υπάρχουν στη Μεσόγειο και κυρίως στο ανατολικό τμήμα της. Έτσι, σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου ως εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, επαφίενται άμεσα στα χέρια και την ευθύνη των δύο αυτών κρατών.
Η εξ αντικειμένου αυτή υστέρηση, δημιουργεί μίαν αλήθεια: Η Δανία, η Φιλανδία ή η Ολλανδία π.χ., δεν αντιμετωπίζουν κάποια πραγματική ή δυνητική εξωτερική απειλή στα σύνορά τους, οπότε τα πιθανά προβλήματά τους έχουν να κάνουν με θέματα που άπτονται της Αστυνομίας, όπως διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπορία, κλπ, άρα τους είναι επαρκής η όποια FRONTEX ή οι Συνοριοφύλακες και οι Ακτοφύλακες, ενώ η Ελλάδα, η οποία βρίσκεται κάτω από ένα διαρκή πολεμικό εκβιασμό από την Τουρκία, είναι υποχρεωμένη διαρκώς να υπερασπίζεται τα σύνορά της από τον άνω εκβιασμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά για την ίδια, αλλά όχι για τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το κατασκεύασμα που προβάλλει ως η μόνη λύση για την απάλειψη των εντάσεων και των πιθανών αιτίων επανάληψης ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου στην Γηραιά Ήπειρο, στηρίχθηκε σε μεγάλες ιδέες, οι οποίες, παρά το ότι είναι ουτοπικές, είναι γενικά αποδεκτές ως ελπίδες και ευχές από σημαντικό μέρος των κατοίκων της. Η ΕΕ απέκρυψε όμως επιμελώς την αλήθεια, δηλαδή, ότι δημιούργησε μια ένωση κρατών που έχουν ως μοναδικό σκοπό την παραγωγική κατανομή μεταξύ τους με τη δημιουργία ζωνών εκμετάλλευσης των παραγωγικών πόρων.
Η εξ αντικειμένου παραγωγική, οικονομική και πολιτική ανισότητα μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ, στηριζόμενη στο τρίπτυχο δόγμα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, υπηρεσιών και ανθρώπων, ενδεδυμένη με την λεοντή των άνω ουτοπιών, δημιούργησε τα διάφορα μπλόκ εξουσίας που στηρίχθηκαν ακριβώς στις άνω ανισότητες. Έτσι, οι προηγμένες βιομηχανικές χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης με τους πλούσιους οικονομικούς και παραγωγικούς πόρους, δημιούργησαν ένα τέτοιο οικοδόμημα που ουσιαστικά λειτουργεί στη βάση ότι αυτές θα παράγουν βιομηχανικά αγαθά και υπηρεσίες και οι άλλες, κυρίως χώρες παραγωγής αγροτικών προϊόντων με αντικειμενικά χαμηλούς συντελεστές προστιθέμενης αξίας, θα τα καταναλώνουν.
Για να υποστηρίξουν αποτελεσματικά αυτήν την ανισότητα, δημιούργησαν δύο σημαντικά και παράλληλα λειτουργούντα εργαλεία ως συμπλέγματα: Το Ευρώ και τη Γραφειοκρατία. Αυτά τα δύο εργαλεία λειτουργούν ως απόλυτα συγκοινωνούντα δοχεία, αυτοτροφοδοτούνται και ανατροφοδοτούν διαρκώς το ένα το άλλο και τα δύο μαζί τροφοδοτούν το Ιερό Ταλμούδ – Τρίπτυχο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων.
Με βάση αυτήν τη συγγενή ανισοκατανομή, όλο το οικονομικό, παραγωγικό και νομισματικό καθεστώς δημιούργησε ένα τεράστιο γραφειοκρατικό πλέγμα εξουσίας πού αυτό από μόνο του λειτουργεί πλέον ως ένα «τεράστιο τέρας». Αυτό με την σειρά του, διαπλεκόμενο με το νόμισμα και τις δομές του, καθίσταται αυτόνομο, με δικές του πτυχές εξουσίας που διαχέονται καθοριστικά στο σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ, καθορίζοντας ακόμη και την πλέον μικρή έκφανση αυτόνομης δράσης των επί μέρους κρατών και συνακολούθως και των πολιτών τους.
Όμως, τα διάφορα κράτη της ΕΕ έχουν αντικειμενικά, δικά τους στοιχεία, ιστορικά, πολιτισμικά, γλωσσικά, θρησκευτικά αλλά και γεωγραφικά. Τα συμφέρονται που πραγματικά εκπορεύονται από τα μπλόκ εξουσίας, πολλές φορές, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των επιμέρους κρατών, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος.
Το ότι η Γερμανία π.χ. έχει ανάγκη εργατικών χεριών, που την οδηγεί στο να δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες κάθε χρόνο, δεν σημαίνει ότι το ίδιο μπορεί να υφίσταται σαν αντίστοιχη ανάγκη για την Ελλάδα. Όμως, κάτω από συγκεκριμένα και δημιουργημένα νομικά δεδομένα – οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου ευθέως εξυπηρετούν π.χ. τις ανάγκες της Γερμανίας – η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να έχει ανοικτά τα σύνορά της για να διευκολύνει την κάλυψη αυτών των αναγκών και μόλις αυτές οι ανάγκες εξυπηρετηθούν, η Γερμανία και άλλοι, κατά το δοκούν, καθ’ ότι δεν έχει όμορα σύνορα με τους τόπους εισβολής των μεταναστών, να λέει ότι δε θέλει άλλους, κλείνοντας τα σύνορά της. Έτσι η Ελλάδα, έχοντας αποδεχθεί το νομικό δεδομένο της ελεύθερης πρόσβασης των μεταναστών, γίνεται το αποθετήριο της μη επιθυμητής πλέον μετανάστευσης με ορατό τον κίνδυνο της δημογραφικής ανατροπής της και της εξ αυτού εκμηδένισής της, ενώ π.χ. η Γερμανία «σφυρίζει», πολιτικά και ουσιαστικά, αδιάφορα.
Η πολιτική της αλγεβρικής εξίσωσης του θύτη με το θύμα φθάνει στο σημείο τώρα, η Γερμανία μαζί με άλλα κράτη, εξυπηρετώντας τα αποκλειστικά γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, να συμπαρίσταται ευθέως στην Τουρκία. Η Τουρκία είναι ένα κράτος το οποίο δρά ευθέως ως στρατιωτικός εισβολέας στη Συρία σήμερα, στο Ιράκ χθες και προχθές στην Κύπρο και το οποίο ξεκάθαρα προβάλει και υπηρετεί από χρόνια την επεκτατική του στρατηγική τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, δύο χωρών μελών της ΕΕ. Ο Ελληνισμός, αν και αποτελεί μέρος των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, καλείται να εξυπηρετήσει τα απώτερα σχέδια της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των ηγεμόνων της, έστω και αν αυτά τον οδηγούν στον ακρωτηριασμό του ή στην υποτέλειά του στην Τουρκία.
Βέβαια, οι πολιτικές αυτές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, για να τύχουν της απόλυτης εφαρμογής τους, απαιτούν την ύπαρξη αντίστοιχων πολιτικών φορέων στις υπ’ όψιν χώρες, Ελλάδα και Κύπρο. Η γραφειοκρατία, για να εξασφαλίσει αυτήν την απόλυτη πολιτική υποταγή, χρησιμοποίησε το πλέγμα του ευρώ συνεπικουρούμενη επαρκώς από τα εξαρτώμενα και καθοδηγούμενα από αυτήν κυρίαρχα ΜΜΕ και οδήγησε με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τις δύο αυτές χώρες στην νομισματική υποταγή τους, καθιστώντας έτσι το εγχώριο πολιτικό σύστημα όμηρο στις εκάστοτε αλλά και μακροπρόθεσμες επιταγές της. Αυτή είναι μία αδηφάγος πολιτική επιλογή, φυσική και ιστορική, η οποία στηρίζεται στη λογική του κανόνα της ληστρικής αντίληψης της Ιστορίας, της απόλυτης πλεονεξίας και της αλαζονείας.
Τώρα όμως και παρά τη λυσσαλέα και επί χρόνια προβολή-προσβολή των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ κατά του φρονήματος και της σκέψης των ιθαγενών Ελλήνων, τώρα που το μεταναστευτικό έχει λάβει σχεδόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, τώρα που η όποια συγκεκαλυμένη πολιτική διαχείρισης από το εγχώριο πολιτικό σύστημα της μεταναστευτικής κρίσης – η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε κοινωνική – βρίσκεται σε αδιέξοδο, τώρα που φαίνεται ξεκάθαρα η ανεπάρκεια και η ιδιοτέλεια αυτού του κατασκευάσματος που λέγεται ΕΕ, τώρα οι Έλληνες ανακαλύπτουν την αιχμή της «σάρισας» της Τουρκίας, στο όπλο της μετανάστευσης.
Το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα, βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στο αδιέξοδο των πολιτικών οσφυοκαμψίας στην ΕΕ και στο φόβο της κατάρρευσης όλου του εγχώριου πολιτικού συστήματος σε πιθανό ακρωτηριασμό της Ελλάδος από την Τουρκία.
Το ξέρει; Εάν ναι, τότε οι δράσεις του, προκειμένου να επιβιώσει, θα το φέρουν σε αντίθεση με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Οι Έλληνες το έχουν ιστορικά, ακόμη και πολύ πρόσφατα, αποδείξει ότι είναι έτοιμοι για όλα και αντέχουν. Εάν όχι, τότε, κακό της κεφαλής όλων μας.
Γιατί βεβαίως, όσον αφορά την τύχη του εγχώριου υποτελούς πολιτικού συστήματος, ποσώς μας ενδιαφέρει. Η ελληνική ολότητα όμως, μας ενδιαφέρει κυρίως, πρωτίστως και μάλιστα, αποκλειστικώς.
* “Migrant Blitzkrieg”, Ο, διά των Μεταναστών, Αστραπιαίος Πόλεμος
