Notos Voice Η φωνή των Νοτίων
Τίτλους τέλους για τη Χαλυβουργική, της οποίας χθες κατέβηκε ο διακόπτης με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να προστεθεί και επίσημα στη μακρά λίστα των βιομηχανικών “λουκέτων” που μετρά η χώρα κατά την περίοδο της κρίσης.
Ο επίλογος γράφτηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο διαχειριστής του συστήματος μεταφοράς, ΑΔΜΗΕ, βρέθηκε στο εργοστάσιο της Ελευσίνας και τράβηξε την πρίζα από την πάλαι ποτέ ιστορική βιομηχανία, και ενώ είχαν προηγηθεί αποτυχημένες προσπάθειες εξεύρεσης λύσης μεταξύ της πλευράς του Κ. Αγγελόπουλου και της ΔΕΗ, στην οποία της χρωστά 31,5 εκατ. ευρώ.
Τους τελευταίους μήνες είχαν πραγματοποιηθεί μια σειρά από επαφές της ΔΕΗ με τη διοίκηση της βιομηχανίας, που ωστόσο δεν έφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα, με συνέπεια οι οφειλές της τελευταίας να διογκώνονται συνεχώς, και η μια παράταση για την εξεύρεση λύσης να διαδέχεται την άλλη, δίχως αποτέλεσμα.
Και όλα αυτά, εν αναμονή της δικαστικής απόφασης για το αίτημα των αδελφών Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου, σχετικά με τον ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη του πατέρα τους Κωνσταντίνου, δηλαδή ενός διαχειριστή που θα κρατά τα ηνία των επιχειρήσεων. Προηγήθηκε ένα ακόμη επεισόδιο με αφορμή τα όσα είπε ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος στη συνέντευξή του στη “Καθημερινή”, με τα παιδιά του να τη χαρακτηρίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ “στημένη”, την εφημερίδα να απαντά υποστηρίζοντας την αυθεντικότητα της συνέντευξης και δημοσιεύοντας φωτογραφία, αλλά και ηχητικό απόσπασμα από αυτήν και τον εμφύλιο να συνεχίζεται.
Όποιος πάντως και να αναλάβει τα ηνία της δυναστείας, είναι σαφές ότι η Χαλυβουργική βρίσκεται ένα βήμα πριν από το οριστικό τέλος, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή. Την εικόνα ενίσχυσε ο ίδιος ο Κ. Αγγελόπουλος, ο οποίος έκανε σαφές ότι η καταβολή του μισθού και του δώρου των Χριστουγέννων θα είναι και η τελευταία εκ μέρους του χρηματοδότηση στη Χαλυβουργική. Στην πράξη, προανήγγειλε το τέλος του ιστορικού εργοστασίου της Ελευσίνας, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή, μιλώντας για αξιοποίησή του με άλλον τρόπο, όχι ως χαλυβουργία, φράση που παραπέμπει στα κατά καιρούς σενάρια για δημιουργία εκεί, ενός τεράστιου χώρου logistics.
Ένα θέμα είναι το τι μέλλει γενέσθαι με τις υποχρεώσεις που ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ της Χαλυβουργικής προς τις τράπεζες. Η εταιρεία, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, συντηρείτο τα τελευταία χρόνια της κρίσης με αλλεπάλληλες κεφαλαιακές ενέσεις, μέσω αυξήσεων κεφαλαίου από το μέτοχο, έχει σταματήσει να εξυπηρετεί το δανεισμό της από το 2016, όπως ανέφερε και ο τελευταίος δημοσιευμένος ισολογισμός για τη χρήση του 2015.
Να σημειώσουμε ότι η Χαλυβουργική ιδρύθηκε στη σημερινή της μορφή το 1948 και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Ελευσίνα όπου στήθηκε η πρώτη εντυπωσιακή υψικάμινος.
Η μεγάλη χαλυβουργία που κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή αγορά τις δεκαετίες του ’50 μέχρι και του ’80, αποτελεί την ιστορική συνέχεια ενός μικρού συρματουργείου, το οποίο δημιουργήθηκε το 1925 στον Ταύρο, με την ονομασία η “Ελληνικά Συρματουργεία Θ. Α. Αγγελόπουλος & Υιοί”, η οποία στην αρχική της μορφή κατασκεύαζε καρφιά, σύρματα και τσαρουχόπροκες.
Ως εταιρεία η Χαλυβουργική κατάφερε να αντέξει στις μεγάλες διεθνείς κρίσεις τις οποίες και ξεπέρασε καθ’ όλη την πορεία της. Χαρακτηριστική ήταν η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70, κατά την οποία η εταιρεία αναγκάστηκε να συνεχίσει χωρίς τον οικονομικό της εγκέφαλο, τον Δ. Αγγελόπουλο, ο οποίος δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη το 1986, κι έτσι κλήθηκε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας, όπως προέκυψε από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Τελικά η ελληνική κρίση, η καταρράκωση της εγχώριας κατασκευαστικής δραστηριότητας, τα υψηλά κόστη ενέργειας και το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό χάλυβα στην ελληνική αγορά, οδήγησαν την ιστορική βιομηχανία να οδηγηθεί στο άδοξο σημερινό της τέλος με συσσωρευμένες οφειλές προς τις τράπεζες ύψους 408 εκατ. ευρώ και τη ΔΕΗ ύψους 31,5 εκατ. ευρώ.
